Rozumiem to tak, a Ty?
Rozumiem to tak, a Ty?
Witam serdecznie! Informację o moim wykształceniu, a więc uzasadnienie mojego świadczenia „usług edukacyjnych w zakresie kultury i sztuki w tym malarstwa” można znaleźć najszybciej na podstronie kwalifikacje, natomiast dane dotyczące mojej działalności gospodarczej można przeczytać na przykład na podstronie oferta.
W tak niszowej branży jaką są sztuki plastyczne, nie trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby robić spore wrażenie na swoich znajomych. Wystarczy chwilka czasu, żeby dało się coś i o sztuce ciekawie powiedzieć przy kawie. Tak naprawdę wystarczy na wiele okazji tyle co w tym słowniku. Nawet, żeby zaskoczyć prawie każdego przewodnika w prawie każdym mieście czy muzeum. Pomoże też osobom zainteresowanym bardziej poważnie tym, żeby swobodniej poruszać się po terminologii związanej z plastyką. Serdecznie zachęcam do przeglądnięcia tego krótkiego słownika o malarstwie, a potem do powrotów.
„Na końcu, jak się już uporam z tym nowym tematem, na pewno będzie passe-partout, ale wcześniej wszystko inne: paleta (ciekawe, że najpierw w takich sytuacjach myślę o palecie), papier, bo muszę wcześniej zrobić szkice, podobrazie, na nim płótno (ostatnio udało mi się kupić bardzo dobre płótno). Potem jadę w plener. Właśnie to jest dla mnie prawdziwą malarską perspektywą. Mam taki plan: Po drodze znów porzucę pointylizm, postimpresjonizm i postmodernizm, ponieważ sam chcę wymyślić nowy kierunek w sztuce. Obraz będzie miał pendant. Zacznę uczciwie: od podmalówek. Pędzle zabiorę akurat do samych podmalówek. Na nic więcej nie będzie czasu. Nie namaluję polichromii”.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
— rodzaj płytki wykonanej z twardego drewna, porcelany, blachy lub kamienia służącej do rozrabiania i mieszania farb.
— materiał celulozowy przeznaczony do pisania. Wynalazek chiński z ok. 105 r. n.e. sporządzany początkowo z łyka miejscowych roślin, a potem częściowo ze szmat. W 751 roku tajemnice wytwarzania papieru przejęli Arabowie. Pierwsza papiernia w Europie powstała w Toledo w Hiszpanii w 1150 roku. Następne w XII wieku we Francji i we Włoszech. W XIV wieku w Niemczech, w Polsce, w Rosji. Papier drzewny stosuje się powszechnie od połowy XIX wieku. Papier ze szmat i bezdrzewny stosuje się do dokumentów szczególnej wagi. Do celów artystycznych stosowano tzw. papier żeberkowy, welinowy, esparto, japoński, kredowy. W Polsce obowiązują dwa formaty zasadnicze papieru: A (61 x 86 cm), B (70 x 100 cm) oraz ich składki (A1, B1 itd.). Gramatura papieru określana jest według norm europejskich poprzez ciężar 1m2.
— rodzaj oprawy rysunku lub malowidła wykonanego na podobraziu papierowym, zazwyczaj wykonanej z tektury z otworem wyciętym wewnątrz w wielkości odpowiadającej oprawianej pracy. Spełnia funkcje ochronną i estetyczną.
— w sztukach plastycznych dzieło, będące dokładnym odpowiednikiem kompozycyjnym drugiego dzieła. W malarstwie są to dwa obrazy tych samych rozmiarów, o zbliżonym temacie, kompozycji i kolorycie, przeznaczone do ekspozycji razem (np. symetrycznie).
— umiejętność ukazywania trójwymiarowości na płaszczyźnie.
— podstawowe narzędzie pracy malarza. Pędzle mogą być wykonane z włosia naturalnego (wiewiórki, wydry, kuny, kozy, borsuka, świni) lub syntetycznego. Dzielą się za względu na kształt na: okrągłe, zakończone cienkim szpicem, okrągłe zakończone tępo, płaskie, wachlarzowate.
— to fragment przestrzeni oglądanej bezpośrednio lub na obrazie wraz z mieszczącymi się w niej osobami i przedmiotami. Patrzący może nauczyć się widzieć plany przestrzeni, biorąc pod uwagę odległość od siebie. Fragmenty przestrzeni w podobnej odległości stanowią jeden plan. Najczęściej mamy do czynienia z kompozycją wieloplanową, która powstaje kiedy kilka planów częściowo nakłada się na siebie.
— są dwa znaczenia tego słowa: 1. oznacza czynność malowania krajobrazu bezpośrednio z natury, w przestrzeni otwartej, oraz 2. określa zorganizowaną formę warsztatów twórczych w jakimś miejscu w celu wspólnej pracy artystycznej.
— tkanina lniana, konopna lub bawełniana wyrabiana splotem płóciennym od najdawniejszych czasów w całej Europie.
— określenie materiału, na którym wykonuje się malowidło. Podobraziem może być m. in. papier, płótno, drewno, metal, kamień, szkło. Zazwyczaj materiał ten pokrywa się warstwą zaprawy, która pełni funkcję izolatora pomiędzy warstwą malowidła a podłożem.
— w malarstwie określenie pierwszej warstwy malarskiej malowanej jednolicie na całym podobraziu w celu uzyskania efektu głębszej tonacji barwnej.
— technika malowania, polegająca na wydobywaniu kompozycji malarskiej poprzez równomierne nakładanie drobnych punktów czystego koloru, które z większej odległości zlewają się w jednolitą całość.
— malowidło wielobarwne zdobiące ściany, stropy i sklepienia budowli.
— termin określający zjawiska w sztuce francuskiej ok. 1885-1905, będące następstwem impresjonizmu i stanowiące kontynuację impresjonizmu, ale w nowych odmianach, a czasem w sztucznej manierze. Dążono do oderwania sztuki od natury i stworzenia niezależnego bytu artystycznego. Odrzucono zasady perspektywy i światłocienia. Przestrzeń malarską budowano za pomocą kolorystycznego zróżnicowania. Poszukiwania postimpresjonistyczne stały się punktem wyjścia dla dojrzałej sztuki P. Cézanne'a.
— termin próbujący określić zjawiska w sztuce ostatniej ćwierci XX wieku. Stosowany do zdefiniowania różnego typu światopoglądów i ruchów społecznych o cechach neokonserwatywnych. Bywa rozumiany jako sprzeciw wobec awangardowej utopii, w której próbowano wytworzyć „nowego człowieka i społeczenstwo”. Postmodernizm posługuje się parodią, pastiszem, paradoksem, dowolnością w komponowaniu form i znaczeń. Terminem tym obejmuje się zarówno „nowy klasycyzm”, jak i różne odmiany historyzmu i neokonstruktywizm.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
W sumie, cały Wyjątkowo Zwięzły Słownik Terminów Plastycznych aktualnie zawiera 107 zwięźle wyjaśnionych pojęć plastycznych.
„Przykładowo wygląda to tak: jeśli słońce pada wprost na witraż, szkła czerwone nabierają wielkiej świetności, podczas gdy niebieskie, o dużej zdolności przepuszczania światła, tracą intensywność chromatyczną. Przy chmurnym niebie lub o zmierzchu występuje proces odwrotny: szkła czerwone mrocznieją, natomiast błękitne i zielone zyskują na intensywności i «dźwięczności». Oczywiście takiej zamianie walorów barwnych, spowodowanej dzienną wędrówką światła słonecznego, nie można zapobiec — i nie trzeba. Stanowi ona jeszcze jeden specyficzny urok witrażu. Jednakże większość badaczy twierdzi, że owa inwersja wartości barwnych ciepłych i chłodnych, występująca przy mniejszej ilości światła, była uwględniana przez artystów i że jej znajomość starali się wyzyskać, komponując zestaw kolorów inaczej w oknach południowych, inaczej zaś w północnych względnie tych, które z innych jakichś przyczyn otrzymywały mniej światła dziennego” (M. Rzepińska, Historia koloru, Warszawa 2009, s. 162).
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
Podana tu literatura przedmiotu dotyczy całego słownika.