Wyjątkowo Zwięzły Słownik Terminów Plastycznych dot. Malarstwa (litera a)

— obraz w sztuce chrześcijańskiej przedstawiający Oblicze Chrystusa nie cierpiącego.

— to kierunek w malarstwie i rzeźbie rozwijający się w obszarze oddziaływania oficjalnych instytucji artystycznych (akademie sztuk pięknych, salony wystawowe itp.) promujący tradycyjną teorię i praktykę warsztatową. Podstawą twórczości akademików było założenie, że zasady rządzące sztuką są intelektualnie poznawalne. Ich przyswojenie miało dawać twórcom gwarancję stworzenia dzieła doskonałego. Treść dominowała nad formą, obserwacja natury była punktem wyjścia dla stwarzania obrazu „natury idealnej”. Za niedoskonałość uznawano przypadkowość. W Polsce przedstawicielem akademizmu jest Henryk Siemiradzki.

— farby syntetyczne, początkowo wodoroztwarzalne, w których spoiwem jest tworzywo sztuczne akrylowe. Farb tych używa się do malowania obrazów techniką akrylową.

— farby wodoroztwarzalne, w których spoiwem jest guma arabska (lub inna żywica naturalna o podobnych właściwościach), których używa się do malowania akwareli.

— technika nakładania farby na obraz w sposób bezpośredni, bez wsześniejszych szkiców, szybko.

— technika wykonywania malowideł ściennych na suchym tynku z użyciem pigmentów zmieszanych z mlekiem wapiennym lub ze spoiwem wodnym, klejowym. Używana powszechnie do nanoszenia poprawek we fresku.

— brak warszatu, albo uznanej w danej branży metody, widoczny na dostępnych za pomocą zmysłów przejawach artystycznej, literackiej, a nawet naukowej działalności twórczej; pojęcie słabiej obciążone znaczeniem pejoratywnym, niż pojęcie 'amatorszczyzna', często rozumiane jako chałtura, czyli dzieło o obniżonej wartości przez samego jego twórcę; amatorstwo oznacza uczciwy trud poszukiwania dobrych metod na wypowiedź artystyczną, literacką lub naukową osób bez wykształcenia w danej dziedzinie twórczej; czasem skutkuje zaskakującymi dziełami, nie ustępującymi wiele dziełom wykonanym profesjonalnie.

— artystyczne przedstawienie człowieka w chwale niebios.

— termin powszechnie stosowany na określenie tkaniny dekoracyjnej wytworzonej do 2 połowy XVII wieku. Nazwa wywodzi się od miasta w północnej Francji, gdzie znajdował się ośrodek produkcji tapiserii w XIV-XV wieku. Arrasy stanowiły rodzaj dekoracji ściennej. Były tkane zazwyczaj splotem płóciennym, rzadziej rządkowym. Stosowano nici wełniane, jedwabne, złote i srebrne. Wykonywano przede wszystkim arrasy o tematyce figuralnej, krajobrazowe, tzw. werdiury i heraldyczne. Wybitnym dziełem tego gatunku sztuki jest kolekcja arrasów wawelskich, które stanowią „klejnot zbiorów wawelskich i znak świetności dawnej Rzeczypospolitej” (M. Piwocka, Arrasy Zygmunta Augusta).

— człowiek, który tworzy dostępny za pomocą zmysłów przejaw o cechach pozwalających oczekiwać, że to wytworzone uzewnętrznienie (przedmiot, dźwięk, widok) będzie kiedyś dziełem sztuki.

— przedmiot lub symbol pomagający określić przedstawianą postać.

— przejaw działalności twórczej artysty, który dotyczy jego samego a okoliczności powstania pozwalają przypuszczać, że jej celem było utrwalenie całościowej prawdy o tymże artyście w danym momencie jego życia.

— rzeczywistość intelektualna godnościowa, która dotyczy rzeczy definiowanej jako utwór.

— widzialny przejaw twórczości ludzkiej, której cechy pozwalają rozpoznać obiektywnie wartościową, ale też zaskakującą nowość; grupa ludzi tworząca takie nowości.

— niebieski pigment pochodzenia mineralnego.