Rozumiem to tak, a Ty?
Rozumiem to tak, a Ty?
Witam serdecznie! Informację o moim wykształceniu, a więc uzasadnienie mojego świadczenia „usług edukacyjnych w zakresie kultury i sztuki w tym malarstwa” można znaleźć najszybciej na podstronie kwalifikacje, natomiast dane dotyczące mojej działalności gospodarczej można przeczytać na przykład na podstronie oferta.
W tak niszowej branży jaką są sztuki plastyczne, nie trzeba się bardzo dobrze orientować, żeby robić spore wrażenie na swoich znajomych. Wystarczy chwilka czasu, żeby dało się coś i o sztuce ciekawie powiedzieć przy kawie. Tak naprawdę wystarczy na wiele okazji tyle co w tym słowniku. Nawet, żeby zaskoczyć prawie każdego przewodnika w prawie każdym mieście czy muzeum. Pomoże też osobom zainteresowanym bardziej poważnie tym, żeby swobodniej poruszać się po terminologii związanej z plastyką. Serdecznie zachęcam do przeglądnięcia tego krótkiego słownika o malarstwie, a potem do powrotów.
Fowizm, to nie formizm. Fowizm zrobiony za pomocą frottagu musiałby być pejzażem z fakturą kory drzew wydobytą ciemnoróżową lub czerwoną kredką zamiast oczywistej gęstej farby. Formistom frottage pasuje.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
— w malarstwie termin ten określa sposób nakładania farb na podłoże. Może być faktura gładka, szorstka, impastowa itd.
— to ogólnie mówiąc, mieszanina pigmentu i spoiwa. Do połowy XIX wieku farby ucierano ręcznie, po tym czasie farby stały się produktem przygotowywanym zazwyczaj fabrycznie. Farby dzieli się, w zależności od zastosowanego spoiwa, na farby: olejne (spoiwem są oleje schnące), farby olejno-żywiczne (spoiwem są oleje schnące z dodatkiem żywicy i balsamu), farby klejowe (spoiwem jest roztwór kleju w wodzie), farby woskowe (spoiwem jest wosk), farby wapienne (spoiwem jest mleko wapienne), farby syntetyczne (spoiwem jest żywica organiczna). Można też dokonać innego podziału farb, w zależności od planowanego efektu wizualnego, na farby: kryjące, półkryjące i laserunkowe. W ceramice stosuje się specjalne mieszanki glinek i tlenków metali, dla których spoiwem są, do momentu wypalenia, balsamy i olejki. Wśród farb ceramicznych wyróżniamy farby podszkliwne (wypalane w wysokich temperaturach, o niewielkiej palecie kolorystycznej) i farby naszkliwne (wypalane w temperaturach niższych).
— kierunek w malarstwie polskim ukształtowany w latach 20-tych XX wieku, w którym wiodącym zagadnieniem malarskim była artystyczna forma, a nie treść i wyraz. Głównymi przedstawicielami formizmu byli A. Pronaszko, Z. Pronaszko, L. Chwistek, T. Czyżewski, J. Hrynkowski, Witkacy.
— kierunek w malarstwie francuskim ukształtowany na początku XX wieku. Głównym jego przedstawicielem był Matisse. Inni fowiści, to A. Derrain, M. Flaminck, R. Dufy. Artyści pragnęli całkowitej swobody malarskiej, dlatego zrywali z naśladownictwem natury. Sztukę fowistów wyróżnia syntetyczne kształtowanie formy, śmiała deformacja rysunku i stosowanie czystych, płaskich i pełnych światła plam koloru.
— prosta technika rysunkowa polegająca na pocieraniu grafitem kartki papieru położonej na fakturalnej powierzchni materiałów takich, jak kamień, drewno itp.
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
W sumie, cały Wyjątkowo Zwięzły Słownik Terminów Plastycznych aktualnie zawiera 107 zwięźle wyjaśnionych pojęć plastycznych.
„Fakt, że malarstwo zajęło się zmysłowo-racjonalną rekonstrukcją rzeczywistości, znajduje swoją paralelę w teorii sztuki obracającej się wokół pojęcia imitatio naturae. Jest to formuła tak ogólna, że mieści w sobie wiele sposobów rozumienia owej natury. Pozostawia też ona szeroki margines dla jej interpretacji barwnej. Strona kolorystyczna malarstwa uległa ogromnym zmianom na przestrzeni trzech wieków: XV, XVI i XVII, podczas gdy nadal trwało niezmienne przekonanie, iż zadaniem sztuki jest wierne odbicie natury. Nie tylko dobór barw, sposób ich użycia, stosunek do światła i cienia, kształtowanie farby w każdym z tych okresów ulegało zmianom, ale obserwujemy też proces indywidualizacji szkół narodowych (włoska, flamandzka, hiszpańska, holenderska), a wreszcie — poszczególnych wielkich jednostek twórczych. Renesans rozpoczął proces indywidualizacji w twórczości, lecz teoria sztuki fakt ten uświadomiła sobie z dużym opóźnieniem i nawet nie zawsze odnosiła się do niego pozytywnie. W mniemaniu niektórych klasyków XVII w. styl indywidualny był przeszkodą na drodze do doskonałej imitacji natury” (M. Rzepińska, Historia koloru, Warszawa 2009, s. 177).
litery słownikapowrót na stronę startową witryny
Podana tu literatura przedmiotu dotyczy całego słownika.