Malarstwo i... content marketing

Szanowni Internauci! Uprzejmie informuję, że aktualnie e-ofertą mojej firmy jest oferta content marketingowa, która skupia się na tematyce afirmacji ludzkiego życia, godnościowej dla kobiet, pozwala na podjęcie polemik, zachęca do naśladowania, chociaż w pisarstwie, moralnych autorytetów, a także umożliwia lepsze rozumienie pojęcia życia konsekrowanego, spojrzenie na twórczość malarską jako taką, ale tylko w 5 technikach (w przygotowaniu) oraz myśl o dobrym odżywaniu na co dzień. Oczywiście zawsze można zamówić u mnie gwasze i dalej uczyć się malarstwa (krótkie i bezpłatne lekcje malarstwa dostępne po kliknięciu zdjęcia z martwą naturą).

Serdecznie zapraszam do współpracy,

Painting and... content marketing

Dear Internet users, I would like to kindly inform you that currently the e-offer of my company is a content marketing offer, which focuses on the subject of affirmation of human life, dignity for women, allows for polemics, encourages to imitate, although in writing, moral authorities, and also allows a better understanding of the concept of consecrated life, look at Krakow as a city of tourists and pilgrims, look at painting as such, but only in 5 techniques (in preparation) and think about good nutrition every day. Of course, you can always order gouaches from me and continue to learn painting (short and free painting lessons available after clicking on a still life photo).

I cordially invite you to cooperation,

I have translated this and other texts on this site with help Bing Microsoft Translator.

Cytaty:

„Aby głosić orędzie, które powierzył mu Chrystus, Kościół potrzebuje sztuki. Musi bowiem sprawiać, aby rzeczywistość duchowa, niewidzialna, Boża, stawała się postrzegalna, a nawet w miarę możliwości pociągająca. Musi zatem wyrażać w zrozumiałych formułach to, co samo w sobie jest niewyrażalne. Otóż sztuka odznacza się sobie tylko właściwą zdolnością ujmowania wybranego aspektu tego orędzia, przekładania go na język barw, kształtów i dźwięków, które wspomagają intuicję człowieka patrzącego lub słuchającego. Czyni to, nie odbierając samemu orędziu wymiaru transcendentnego ani aury tajemnicy” (Jan Paweł II, List do artystów, Wrocław 2005, s. 31);
„Kościół potrzebuje zwłaszcza tych, którzy umieją zrealizować to wszystko na płaszczyźnie literatury i sztuk plastycznych, wykorzystując niezliczone możliwości obrazów oraz ich znaczeń symbolicznych” (tamże);
„Artysta nieustannie poszukuje ukrytego sensu rzeczy, z wielkim trudem stara się wyrazić rzeczywistość niewysłowioną. Nie sposób zatem nie dostrzec, jak wielkim źródłem natchnienia może być dla niego ta swoista 'ojczyzna duszy', jaką jest religia” (tamże, s. 33);
„W tym liście zwracam się do was, artyści całego świata, aby raz jeszcze wyrazić wam mój szacunek oraz by przyczynić się do ponownego nawiązania bardziej owocnej współpracy między światem sztuki, a Kościołem. Kieruję do was wezwanie, byście na nowo odkryli głęboki wymiar duchowy i religijny sztuki, który w każdej epoce znamionował jej najwznioślejsze dzieła. W tej perspektywie apeluję do was, artyści słowa pisanego i mówionego, teatru, muzyki i sztuk plastycznych, twórcy wykorzystujący najnowocześniejsze środki wyrazu” (tamże, s. 35);
„To stworzenie oczekuje objawienia się synów Bożych także poprzez sztukę i w sztuce.(...) Obcując z dziełami sztuki, ludzkość wszystkich epok – także współczesna – spodziewa się, że dzięki nim pozna lepiej swoją drogę i przeznaczenie” (tamże, s. 36).

góra strony

Wartości intelektualne na obrazach i w słowach – przestrzenie życia?

Czasem na pewno tak, a czasem być może tak, czyli nie zawsze. To, co zawiera ta strona? Tak.

Malarstwo — fascynująca dziedzina sztuki?

Zapraszam na kurs (oferta płatna w przygotowaniu): Malarstwo i Ty — „pojęcia”

Masz talent? To sprawa życia, więc możesz go odnaleźć, odzyskać, albo... sprawdzić.

Malarstwo iTy — START, to krótki kurs malarstwa, który prowadziłam w mojej pracowni od marca 2010 do grudnia 2012 roku.

Dla kogo był ten kurs?

Dla:

poszukujących wartościowego sposobu spędzania wolnego czasu.
zestresowanych i przemęczonych.
pragnących uczyć się malarstwa.
planujących dalsze kształcenie w kierunkach artystycznych.
zainteresowanych nauczeniem się malarskiego sposobu oglądania otaczającej nas rzeczywistości, nie tylko w galeriach.
osób, które otrzymały taki kurs wprezencie.

Najprawdopodobniej również:

Dla:

Dla osób pragnących nie wpaść w chorobę alkoholową w chwilach jakiegoś kryzysu (kurs ten byłby rodzajem profilaktyki), dla tzw. trzeźwych alkoholików (kurs ten byłby rodzajem rehabilitacji) oraz dla pragnących definitywnie porzucić alkohol, ale to byłby temat do testowania na własną odpowiedzialność osób uzależnionych od alkoholu, który zawsze można skonsultować z wybranym terapeutą uzależnień od alkoholu (odwykowych ofert w Internecie jest sporo), a ja nie chcę wiedzieć kto ma te motywacje. Malowanie amatorskie ma inne oddziaływanie na organizm osoby malującej niż malowanie profesjonalne, dlatego uważam, że można próbować tego kursu nawet przy takiej motywacji. Chodzić musi wtedy o odciągnięcie uwagi od substancji uzależniającej w kierunku estetyki aż do zapomnienia o nałogu.

Zachęcałam też:

Osoby, które:

cierpią na bóle odkręgosłupowe z powodu spędzania dużej ilości czasu w pozycji siedzącej. To moje doświadczenie ostatnich dwóch-trzech lat, którym nie waham się podzielić (piszę te słowa w 2014 roku). Po kilku godzinach pracy przy komputerze, kiedy się podejmuje pracę stojąc przy sztaludze odczuwa się wyraźną ulgę.
zajmują się fotografią, ponieważ uczy wrażliwości nie tylko na kreskę i kolor, ale też na kompozycję i perspektywę.
nie obawiają się komputerowych wyzwań, choć są już starsze (po 60-tce) także namawiałam do sięgnięcia po ten kurs.
potrzebują na chwilę oderwać się od trudnych i bardzo trudnych tematów, osoby przemęczone, bardzo przemęczone i przemęczone skrajnie. To jest/może być aktywna forma wypoczynku. Dobra i kształcąca „zabawa”.

Wszystkich uczestników pracownianej wersji kursu serdecznie pozdrawiam,

Renata Kucharska

Można przeczytać opinie o tamtym kursie.

góra strony

Coś o pięknie

Podobno tyle widzimy, ile wiemy. A jak widzimy piękno?

Starożytni Grecy widzieli je w rzeczach (kształty, barwa) i dźwiękach. Potrafili też dostrzec piękno myśli i obyczajów. „Filozofowie klasycznej Grecji za najprawdziwsze piękno mieli właśnie duchowe, moralne piękno charakteru, umysłowe piękno myśli” (W. Tatarkiewicz).

Możemy wyróżnić trzy znaczenia słowa „piękno”:

znaczenie najszersze – obejmuje nie tylko dziedzinę estetyki, ale też etyki.
znaczenie pośrednie – piękne jest to, co wywołuje przeżycie estetyczne, a więc barwa, dźwięk, myśl.
znaczenie ograniczone do dziedziny wzroku – piękne jest to, co wywołuje przeżycie estetyczne.

Wielka Teoria, to pomysł starożytnych na opisanie, czym jest piękno.

Ogólnie można powiedzieć, że „piękno polega na proporcji części”, ale w przypadku Wielkiej Teorii bardzo dokładnie je określono. W sztukach wizualnych stwierdzono, że „piękno pojawia się jedynie w przedmiotach, których części mają się do siebie jak liczby proste: jeden do jednego, jeden do dwóch, dwa do trzech itd. Szczegółowy wykład Wielkiej Teorii zachował się w słynnym traktacie Witruwiusza o architekturze. Platon stwierdził, że „zachowanie miary i proporcji jest zawsze piękne”, a „brzydota jest brakiem miary”. Wielką Teorię skrytykował dopiero pod koniec starożytności Plotyn, który zauważył, że nie tylko przedmioty złożone są piękne. Piękne jest także światło. Jego teoria piękna mówiła, że piękno polega na „proporcji i blasku”.

W końcu ukształtowały się dwie równoległe linie teorii piękna:

Linia, którą żarliwie popierał św. Augustyn i który jest autorem słynnej formuły piękna: „umiar, kształt i ład”, wywodząca się wprost z Wielkiej Teorii.
Linia Plotyna, którą gorąco wsparł św. Tomasz z Akwinu i która poszerzała Wielką Teorię o obecność blasku.

Z Wielką Teorią łączono tezę, że prawdziwe piękno poznajemy przez rozum, a nie zmysłami.

Starożytni Grecy uważali za dogmat to, że świat jest piękny. Kiedy filozofowie postawili sobie pytanie: „dlaczego świat jest piękny?” wkrótce znaleźli odpowiedź: „bo jest dziełem Boga”. Pitagorejczycy, Platon, Arystoteles zakładali, że piękno jest obiektywne: „To, co piękne jest piękne nie ze względu na coś innego, ale piękne zawsze i dla siebie” (Platon). Z kolei św. Tomasz z Akwinu uważał, że „nie dlatego coś jest piękne, że to kochamy, lecz dlatego kochamy, że coś jest piękne”. Ten filozof wymyślił też definicję piękna: „piękne są rzeczy, które podobają się, gdy się je ogląda”.

Kryzys Wielkiej Teorii pojawił się dopiero w XVIII wieku, a więc 2000 lat! po jej powstaniu.

W jej krytyce najdalej poszli romantycy, którzy odkryli piękno w braku regularności, w malowniczości i w wyrażaniu uczuć. Klasyczna teoria zdolność rozpoznawania piękna przypisywała rozumowi, natomiast romantycy uważali, że to poprzez wyobraźnię, smak, a nawet specjalny „zmysł piękna” potrafimy to piękno dostrzec. W wieku XX stało się natomiast coś niezwykłego. Niektórzy doszli do wniosku, że piękno jest w zasadzie bez znaczenia, a w sztuce chodzi najbardziej o wywołanie jakiegoś rodzaju szoku u odbiorcy. Guillaume Apollinaire wręcz stwierdził, że „brzydotę lubimy dziś równie jak piękno”. No cóż, dziś wydaje się, że takie myślenie nie wytrzymuje próby czasu, a staranie o oderwanie sztuki od piękna nie powiodło się.

W ramach podsumowania

Dla starożytnych Greków piękno było właściwością świata, świat fascynował ich swoim pięknem, pragnęli owo piękno dostrzegać i wydobywać tak, aby stawało się jeszcze bardziej widoczne.

Na początku XX wieku stwierdzono, że „piękno jest znaczącą formą, a znaczenie formom nadaje artysta, formy przyrody go nie posiadają”. Dla starożytnych rozum pozwalał na postrzeganie piękna. Inaczej w XVIII wieku – drogą do piękna stała się wyobraźnia i smak. W starożytności uznano, że piękno jest wartością obiektywną, natomiast w XVIII wieku pojawiły się poglądy o subiektywizmie piękna. Wreszcie w XX wieku próbowano oderwać sztukę od piękna twierdząc, że piękno jest formą ograniczającą wolność sztuki, a sztuka bardziej niż zachwycać, powinna szokować. W czasach współczesnych, przy całej fascynacji różnorodnością, wydaje się jednak możliwe wyczuwać spory głód mądrej estetyki, w moim osobistym przekonaniu, czerpiącej z dziedzictwa kultury chrześcijańskiej.

góra strony

Bibliografia:

W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć, Warszawa 1988.

Uprzejmie informuję, że wszelkie kopiowanie, powielanie, wykorzystywanie całości lub części mojej pracy twórczej bez mojej zgody jest zabronione zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. „O prawie autorskim i prawach pokrewnych”. Gdyby ktoś z Państwa był zainteresowany zakupem jakiejś części moich majątkowych praw autorskich do moich obrazów, na potrzeby jakiegoś rodzaju powielania (np. do zilustrowania książki lub na kalendarze), proszę o kontakt bezpośrednio ze mną.